Zoeken

Lege vork in de mond

Natalia
24 mrt 2017
2 minuten om te lezen

Assen - Vanavond was het in de Noabershop een duistere bedoening. Voor het eerst werd er in Assen een diner in het duister georganiseerd. Initiatiefneemster Joyce Rinsampessy zat aan het hoofd van de tafel met een gemêleerd gezelschap. En het eten? Dat was de verrassing van de avond.

De Noabershop is een stichting die plaats bied aan verschillende kleine ondernemers die een plaats of stelling kunnen huren. Het draait volledig op vrijwilligers en voor een praatje en een kop koffie is een ieder welkom. Koffie, thee en wat lekkers staat tegen een kleine vergoeding altijd klaar en ook kunnen er heerlijke maaltijden worden genoten – ter plekke of om mee te nemen.

Vanavond werd er dus in de Noabershop gegeten. Wat er geserveerd werd, was een raadsel, men moest dus echt op de smaak en geur afgaan. In de keuken stonden Toni en Wil bij een summier licht te koken voor de 15 gasten. Het gebouw was volledig verduisterd voor deze gelegenheid.

Gesprekken kwamen snel en gemakkelijk op gang. Doordat je elkaar niet ziet, ben je meer aangewezen op wat men zegt. Non-verbale communicatie valt weg in deze situatie, waardoor je meer bewust wordt van hoe belangrijk dit communicatiemiddel is. Je luistert meer naar elkaar, echt luisteren.

Zo worden er meerdere zintuigen geprikkeld; reuk, smaak, gehoor en gevoel worden meer aangesproken. Het raadspel is begonnen op het moment dat de eerste hap eten wordt genomen. Tomaat wordt al snel genoemd als snel herkenbaar in het voorgerecht. Het hoofdgerecht kon men al iets sneller herkennen. Bonen, bloemkool, schnitzel en aardappels . Het nagerecht bestond uit ijs met slagroom en spekkoek.

Maar dat eten in het donker levert tevens hele komische uitspraken op. En vervalt schaamte iets, wat later bleek. Eten met bestek bleek een uitdaging, waardoor er ‘primitief’ gegeten werd. Meerdere deelnemers bleken met de handen toch nog te kunnen eten. Na opmerkingen over “weer een lege vork in de mond” en “Jullie willen niet weten hoe ik nu eet” werd er luid gelachen. En uiteraard werden achteraf de eettactieken - al dan niet gedemonstreerd – besproken, wat tot meer hilariteit leidde.

De conclusie was dat men het eten beter kon proeven en met een groot respect en nieuw inzicht in de levenswijze van mensen die visueel gehandicapt zijn, ging een ieder met een goed gevoel en goed gevulde maag naar huis. Een geslaagde avond mag het zeker genoemd worden.